Displaying items by tag: verzakkingen

Het is weer voorbij. Op het veelbesproken melkveebedrijf van de familie Loonen heeft de jaarlijkse Nationale Grasdag plaatsgevonden. Een dag vol presentaties, demonstraties en hoogdravende praat over de toekomst van gras, kringlooplandbouw en duurzaam waterbeheer. Er wordt op een industriële manier melk geproduceerd. Voor wie het van een afstandje bekijkt, lijkt het een toonbeeld van vooruitgang. Maar wie iets verder kijkt dan het glanzende programmaboekje, ziet een andere realiteit – een van diepe scheuren, letterlijk en figuurlijk.

Ik ben geen directe buur van het bedrijf maar deze kwestie houdt mij bezig. En als betrokken dorpsgenoot – als burger met gezond verstand én gevoel voor rechtvaardigheid – kunnen we simpelweg niet zwijgen. Want terwijl beleidsmakers en agrarische kopstukken elkaar de hand schudden op het erf van Loonen, zakken de huizen van omwonenden verder weg in de modder van bestuurlijke onverschilligheid.

De Loobeekdal-affaire

Wat men op Grasdag liever niet benoemt, is het schandaal dat in de regio inmiddels bekendstaat als de Loobeekdal-affaire. Ome Jan (voormalig wethouder Grondzaken Venray) is al jarenlang bezig geweest om zoveel mogelijk familievoordeel te behalen uit het Waterschapsproject Herinrichting Loobeekdal. Hier hebben we als burgers lekker aan mee kunnen betalen via de waterschapsbelasting.

Er zou eens op een rijtje gezet moeten worden hoeveel geld en voordelen er naar deze familie zijn gestroomd in het Loobeekdal. Berucht is de zogenaamde “Sinterklaaslijst” met 32 eisen van de familie Loonen aan het waterschap.

Agrarische propaganda

Er wordt geschermd met een sterke focus op dierenwelzijn, technologie, energie-efficiëntie en ecologische verantwoordelijkheid. Dat laatste is een kreet uit de propagandafolder. Het bedrijf ligt in een beekdal. Het broedseizoen van vogels loopt van 15 maart tot 15 juli. Juist in deze periode – zeker in een beekdal – is het belangrijk extra voorzichtig te zijn in de natuur, omdat veel dieren dan jongen hebben en nestelen. Loonen vraagt een evenementenvergunning aan voor 12 en 13 juni, en de gemeente Venray is weer zeer dienstbaar. Onbegrijpelijk, maar helaas herkenbaar gedrag van deze gemeente!

In de directe omgeving van het bedrijf is 40.000 m² aan bos gekapt en vervangen door grasfalt. Vele bomen zijn gesneuveld in het gebied. Van schaduwwerking op het heilige raaigras moeten de Loonens niet hebben.

Illegale activiteiten

De sloot Endepoel is illegaal gedempt. Er is sprake geweest van een massieve illegale ontgronding waarin de zo verafgode drainage is aangelegd. Nabij enkele huizen van buurtbewoners is tussen de 60 en 140 cm bodem afgegraven. De nieuwe drainage is daar nog dieper ingelegd. Aanwezige turflagen en schijnwaterspiegels zijn doorbroken, met huizenverzakkingen als gevolg.

Wilt u zelf eens ervaren wat dat betekent deze bodemverzakkingen? Binnenkort is het kermis in ons dorp. Neem de auto en rij vanaf de Beekweg via Kleindorp naar Merselo. Je mag daar 80 km/u, dus laat hem even gaan. Je zult merken dat het een ruwe ervaring is door de hobbelige weg. De eerste kermisattractie heb je dan al gehad – gratis en voor niets. Stel je dit nu voor onder de huizen van de gedupeerde bewoners, en je krijgt een idee van wat er aan de hand is.

De systematische manipulatie van het grondwaterpeil – middels peilgestuurde drainage, onder andere om de landbouwgronden van de familie Loonen optimaal te kunnen benutten – blijkt rampzalige gevolgen te hebben voor de omliggende woningen: verzakkingen, scheuren, instabiele funderingen. Er is geen vergunningaanvraag geweest voor de ontgrondingen. De omwonenden is daarmee de kans ontnomen om inspraak te hebben, vragen te stellen en hun belangen veilig te stellen. Er zijn daardoor geen nulmetingen vastgelegd van de gemeentelijke wegen, huizen en opstallen in de buurt van deze ontgrondingen. Dit getuigt van amateurisme bij overheden zoals het waterschap en de gemeente. Ook bij de grondverzetbedrijven die niet om de vergunning vragen maar gewoon beginnen, is het niet in orde. Slachtoffers die met de schade zitten, moeten maar zelf aantonen waardoor die is ontstaan – met hoge kosten voor juridische bijstand en noodzakelijke specialistische expertise als gevolg. In één woord: schandalig.

Het heilige grasfalt

En toch ging het grasfeest gewoon door. Er was een sprekerspodium, er waren veldexcursies en grasdemo’s, en er werd gepraat over “klimaatadaptatie” en “toekomstbestendig landgebruik”. Je zou bijna vergeten dat slechts een paar honderd meter verderop mensen zich afvragen of hun huis de volgende winter nog overeind blijft staan.

Boerenvernuft of bestuurlijke blindheid?

Ik snap het best: boeren moeten innoveren. Klimaatverandering vraagt om andere methoden, waterbeheer wordt steeds crucialer, en de druk op de agrarische sector is enorm. Maar waarom moeten die innovaties altijd ten koste gaan van de leefbaarheid van anderen? Waarom lijkt de stem van getroffen bewoners structureel te worden genegeerd, geminimaliseerd of weggemoffeld onder een barrage van vertragingen, rechtsgangen en bagatelliseringen door overheden?

We horen geregeld hoe deze mensen – mensen zoals jij en ik – moeten opboksen tegen gesloten deuren, traag draaiende overheidsmolens en rapporten waarin hun zorgen worden gerelativeerd. Het contrast met de openheid en gastvrijheid waarmee Grasdag gepresenteerd wordt, is schrijnend.

Het is bijna ongemakkelijk om te zien hoe de genodigden van Grasdag over het terrein wandelen: koffie in de ene hand, dronebeelden van perfect gemaaide percelen in de andere. Er is bewondering voor bodemcijfers, grasopbrengst en droogteresistentie, terwijl er geen oog lijkt te zijn voor de menselijke schade eromheen.

De vraag dringt zich op: wie viert hier eigenlijk de vooruitgang? En tegen welke prijs?

Verbinding? Of vergeten?

Grasdag profileert zich als een dag van “kennisdeling en verbinding.” Maar als betrokken toeschouwer zie ik vooral hoe een gemeenschap is verdeeld: tussen de winnaars op de boerderij en de verliezers een paar huizen verderop. Tussen de jubelende folders en de stille wanhoop in de straten naast het bedrijf.

Het minste wat we kunnen doen, is die stilte doorbreken.

Dus aan de bezoekers van Grasdag zeg ik: geniet van de kennis, de machines en het gras. Maar vergeet alsjeblieft niet dat echte duurzaamheid niet alleen over bodemstructuur gaat, maar ook over menselijke maat. Echte vooruitgang laat geen mensen achter in gescheurde huizen.

En misschien – heel misschien – verdient het Loobeekdal eens een andere dag: geen Grasdag, maar een Dag van Rekenschap.